အာဖရိက,က ခရစၥမတ္ပံုျပင္တစ္ပုဒ္

ဒါဟာ ေၾကကဲြဝမ္းနည္းစရာအေကာင္းဆံုး ခရစၥမတ္အႀကိဳညတစ္ညေပါ့။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕မိသားစုဘဝ ၿပိဳက်ပ်က္စီးလုလုပါပဲ။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အတြက္ ခရစၥမတ္ပဲြမရွိေတာ့ဘူးလို႔ ကၽြန္ေတာ္ထင္ခဲ့တယ္။ ခရစၥမတ္ပဲြေတာ္ရာသီမွာ ဘာေပ်ာ္ရႊင္ေတာင့္တမႈမွ အရင္ကလို ကၽြန္ေတာ္မခံစားခဲ့ရေတာ့ဘူး။ ကၽြန္ေတာ့္အသက္(၈)ႏွစ္ပဲ ရွိပါေသးတယ္။ ဒါေပမဲ့ လအနည္းငယ္အတြင္းမွာ ကၽြန္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္ေလးႀကီးျပင္းခဲ့ပါတယ္။

အရင္က စည္ကားခဲ့တဲ့ ရြာရဲ႕ခရစၥမတ္ပဲြကို ကၽြန္ေတာ္ျပန္ေျပာင္းေအာင္းေမ့မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အတြက္ ခရစၥမတ္ပဲြေတာ္ဆိုတာ ေပ်ာ္ရႊင္စရာ ဘာသာေရးပဲြေတာ္တစ္ခုပါ။ ဒီလိုရာသီေရာက္တိုင္း လမ္းမေပၚမွာ၊ ေလဒီယိုမွာ၊ တီဗီလိုင္းေတြမွာ၊ ေနရာတိုင္းမွာ သာယာတဲ့ခရစၥမတ္ေတးသံကို ၾကားေနရတယ္။ ခရစၥမတ္ပဲြေတာ္က ဘာသာေရးအထိမ္းအမွတ္ေန႔ျဖစ္တာေၾကာင့္ ဘုရားေက်ာင္းေတြက ႏိုဝင္ဘာလကတည္းက စၿပီးျပင္ဆင္ေနၾကၿပီ။ ဒါဟာ ခရစ္ေတာ္ေလးကို ဖြားျမင္ဖို႔ ျပင္ဆင္ေနၾကတယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထင္တယ္။

ခရစၥမတ္ပဲြက ေဆြမ်ဳိးသားခ်င္း၊ သူငယ္ခ်င္းေတြ အခ်င္းခ်င္းအျပန္အလွန္ ဂါရဝျပဳတဲ့ပဲြျဖစ္တယ္။ သူ႔ေနရပ္၊ ကိုယ့္လူမ်ဳိးစုအခ်င္းခ်င္း လွည့္ပတ္ေပ်ာ္ရႊင္တဲ့ပဲြျဖစ္တယ္။ ခရစၥမတ္ပဲြက ဒီလိုပံုစံပဲလို႔ ကၽြန္ေတာ္အၿမဲေတြးထင္ခဲ့တယ္။

ဟာ..! ရိုးရာခရစၥမတ္ အႀကိဳညေလးတစ္ညနဲ႔ ခရစၥမတ္အစားအေသာက္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေတာင့္တလိုက္တာ... ခရစၥမတ္ညမွာ ထမင္း၊ ဆိတ္သား၊ သိုးသား ေနာက္ၿပီး သစ္သီးမ်ဳိးစံုကို ကၽြန္ေတာ္စားခဲ့ရတယ္။ အိမ္ခန္းကိုလည္း လွပတဲ့ေရာင္စံုစကၠဴေတြနဲ႔ အလွဆင္ခဲ့ၾကတယ္။ ကေလးနဲ႔လူငယ္ေတြက ေရာင္စံုစကၠဴအတြန္႔ေတြနဲ႔ အိမ္၊ ေက်ာင္းေတြမွာ အလွဆင္တတ္ခဲ့ၾကတယ္။

ဘုရားေက်ာင္းမွာ ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းတဲ့ ခရစၥမတ္အႀကိဳညကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ၾကတယ္။ ဆုေတာင္းပဲြၿပီးရင္ လမ္းမေတြေပၚ ေလွ်ာက္သြားရတာကို ကၽြန္ေတာ္တု႔ိအရမ္းႏွစ္သက္ခဲ့တယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္းက ျမဴးၾကြသာယာတဲ့ေတးသံေတြထဲမွာ မူးယစ္ခဲ့ၾကတယ္။ ေနာက္တစ္ေန႔မနက္ ဘုရားေက်ာင္းတက္ခ်ိန္မွာ ခရစ္ေတာ္ဖြားျမင္တဲ့အဓိပၸာယ္ကို လူတိုင္းသတိျပဳမိေအာင္ က်မ္းစာရြတ္ဖတ္၊ သီခ်င္းေတြသီဆိုၿပီး အထိမ္းအမွတ္ျပဳခဲ့ၾကတယ္။

ဝတ္ျပဳဆုေတာင္းပဲြၿပီးရင္ လူငယ္ေတြက ထူးျခားတဲ့ေခ်ာကလက္၊ ဘီစကစ္၊ မုန္႔ေလးေတြကို လက္ေဆာင္ရတတ္တယ္။ ဒီလက္ေဆာင္ေတြကို ခရစၥမတ္ဘုိးဘိုးေပးတယ္လို႔ လူငယ္ေတြကဆိုၾကတယ္။ ခရစၥမတ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ရဲ႕ေန႔ရက္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထင္ၾကတယ္။ အဝတ္အစားအသစ္၊ ဖိနပ္အသစ္ေတြကို လူေတြလက္ေဆာင္ရတတ္ၾကတယ္။ ေနရာတိုင္းမွာ ေကာင္းခ်ီးေပးသံေတြ၊ လူတိုင္းက ထူးျခားတဲ့ေကာင္းခ်ီးေပးစကား "Afishapa"နဲ႔ ဆုေတာင္းေပးၾကတယ္။ အဓိပၸာယ္က ခရစၥမတ္မွာ ေပ်ာ္ရႊင္ပါေစ၊ ႏွစ္သစ္မွာေပ်ာ္ရႊင္ပါေစတဲ့။

အတိတ္ကျဖစ္ရပ္ေတြအားလံုး ဒီညမွာ တကယ္ျပန္ျဖစ္ပါေစလို႔ ကၽြန္ေတာ္အရမ္းေမွ်ာ္လင့္ခဲ့ပါတယ္။ ဒါေပမဲ့ ဒီႏွစ္ရဲ႕ခရစၥမတ္အႀကိဳညက တျခားႏွစ္ကနဲ႔ မတူခဲ့ဘူး။ ဒီႏွစ္မွာ ခရစၥမတ္ပဲြေတာ္ ရွိေတာ့မွာမဟုတ္ဘူးဆိုတာ ကၽြန္ေတာ္သိတယ္။ လူတိုင္းလူတိုင္း ဝမ္းနည္းေၾကကဲြေနၾကတယ္။ ဧၿပီလကတည္းက လြတ္ေျမာက္ေရးတပ္မေတာ္ဆိုသူေတြက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာကို ဝင္တိုက္ခဲ့လို႔ပါပဲ။ လူငယ္၊ မိန္းမပ်ဳိေတြကိုလည္း သံု႔ပန္းအျဖစ္ ဖမ္းဆီးသြားခဲ့ၾကတယ္။

မိသားစုေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား ၿပိဳကဲြသြားၾကတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား အသတ္ခံခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုလည္း အတင္းအဓမၼခ်ီတက္၊ အလုပ္ေစခိုင္းခဲ့တယ္။ အစာေရစာ မစားမေသာက္ရဘဲ ခရီးေဝးေတြ ကၽြန္ေတာ္တို႔သြားခဲ့ရတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔အၿမဲဆာေလာင္ခဲ့ၿပီး စားရတဲ့အစားကလည္း မေလာက္မငပါပဲ။ စစ္တပ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာမွာရွိရွိသမွ်ကုိ မီးရႈိ႕လိုက္ၾကတယ္။ အဓမၼေစခိုင္းမႈေအာက္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔အခ်ိန္ေပ်ာက္၊ ဦးတည္ရာေပ်ာက္ခဲ့ၾကတယ္။

မိုးရြာတဲ့ညတစ္ညမွာ စစ္တပ္ထဲကေန ကၽြန္ေတာ္တို႔ ထူးထူးျခားျခား ထြက္ေျပးလြတ္ေျမာက္ခဲ့ပါတယ္။ အပူပိုင္းသစ္ေတာမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ ရက္သတၱပတ္အေတာ္ၾကာ ပုန္းေအာင္းၿပီးေနာက္ မီးရႈိ႕ခံခဲ့ရတဲ့ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာဆီ ျပန္ေရာက္ခဲ့ၾကတယ္။ လူေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ဖ်ားနာေနၾကၿပီ၊ ပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနၾကၿပီ၊ ဝမ္းနည္းေၾကကဲြေနၾကၿပီ။ မိသားစုေတြလည္း ေပ်ာက္ဆံုးကုန္ၾကၿပီ၊ ဘယ္ေန႔ဘယ္အခ်ိန္မွန္းလည္း အခ်ိန္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ မသိခဲ့ၾကေတာ့ဘူး။

ဒီအျဖစ္အပ်က္ကို ေနမေကာင္းျဖစ္ေနတဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ဘြားဘြားက သတိထားခဲ့မိတယ္။ ေစ်းလယ္မွာ "ေတာင္ေပၚမီး"လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ေခၚတဲ့ ပန္းနီနီ၊ ဝါဝါေတြပြင့္ေနၾကတယ္။ ပန္းပင္ကို အဲဒီေနရာမွာစိုက္ထားတာ အေတာ္ၾကာပါၿပီ။ ႏွစ္တိုင္း ခရစၥမတ္ေရာက္ရင္ ပန္းေတြပြင့္ၾကတယ္။ မီးလွ်ံေတြၾကားထဲကေန အဲဒီပန္းပင္ ဘယ္လိုရွင္ခဲ့သလဲေတာ့ မသိဘူး။ ဒီလိုလွပတဲ့ပန္းက အရမ္းခ်ဳိေမႊးတယ္။ ပိုးေကာင္ေတြကို ဆဲြေဆာင္တတ္ၿပီး သူ႔ရနံ႔နဲ႔ပိုးေကာင္အမ်ားကို မူးေနာက္ေစတယ္။ မူးေနာက္သြားတဲ့ ပိုးေကာင္ေတြကေတာ့ က်ီးနဲ႔ ဖြတ္ပုတက္ေတြရဲ႕ အစာျဖစ္ခဲ့ရတယ္။ စစ္သားေတြက ေစ်းနဲ႔ရြာကို မီးရႈိ႕ဖ်က္ဆီးခဲ့ၾကတယ္။ ထူးဆန္းတာက ဒီပန္းေလးေတြ မေသၾကတာကိုပဲ ကၽြန္ေတာ္အံ့ၾသမိတယ္။

ပန္းေတြပြင့္ၾကတာေၾကာင့္ ခရစၥမတ္ေရာက္ခါနီးၿပီလို႔ ဘြားဘြားကေျပာတယ္။ သူမွတ္မိတာက ခရစၥမတ္ေရာက္မွ ဒီပန္းေတြ ေဝေဝဆာဆာဖူးပြင့္တယ္တဲ့။ ပန္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ၾကည့္ေနခ်ိန္မွာ မိနစ္ပိုင္းေလာက္ ကၽြန္ေတာ့္ခြန္အားေတြ တိုးလာခဲ့ေပမယ့္ တမုဟုတ္ခ်င္း နာက်င္ေၾကကဲြျခင္းအျဖစ္ ေျပာင္းသြားခဲ့တယ္။ ခရစၥမတ္ေရာက္ေတာ့မယ္ ကၽြန္ေတာ့္ေဖေဖ၊ ေမေမနဲ႔ ကၽြန္ေတာ့္ရြာေလးေရာ?

ဒီႏွစ္ခရစၥမတ္မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးသားေတာ္ ဖြားျမင္ေၾကာင္းကို ဘယ္လိုက်င္းပႏိုင္မလဲ? ဧၿပီလကစ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ၿငိမ္းခ်မ္းေရးမရွိခဲ့ဘူး။ စစ္ပဲြနဲ႔ နာက်င္ျခင္းေတြပဲရွိခဲ့တယ္။ ဘြားဘြားမေသဆံုးခင္ မွာခဲ့တဲ့အတိုင္း ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဘယ္လိုက်င္းပႏိုင္ၾကမလဲ? အဲဒီစကားေတြဟာ မေန႔ညကေသဆံုးသြားတဲ့ ဘြားဘြားရဲ႕ ေနာက္ဆံုးအမွာစကားေတြပါ။

အရင္က ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့တဲ့ခရစၥမတ္နဲ႔ အခုလက္ရွိရဲ႕နာက်င္ျခင္းေတြကို ကၽြန္ေတာ္ေတြးေတာေနခ်ိန္ ကားဟြန္းသံကို ကၽြန္ေတာ္ၾကားလိုက္မိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာနား ခ်ည္းကပ္လာတာ ကားတစ္စီးထဲ မဟုတ္ခဲ့ဘူး။ ကားေပၚမွာ ေသနတ္ကိုင္ထားတဲ့လူေတြ အျပည့္တင္ေဆာင္ထားမယ္လို႔ ကၽြန္ေတာ္တို႔ထင္ခဲ့ၾကလို႔ ေတာထဲေျပးဝင္ပုန္းခဲ့တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို ထူးဆန္းအံ့ၾသေစတာက သူတို႔က စစ္သားေတြမဟုတ္ဘူး။ သူတို႔မွာ ေသနတ္ေတြမပါဘူး။ သူတို႔က သာမန္ခရီးသြားေတြျဖစ္တယ္။ ၾကည့္ရတာ ဧၿပီလက စစ္သားေတြထြက္ခြာခ်ိန္ ရြာနဲ႔ဆက္သြယ္ထားတဲ့ တံတားကိုဖ်က္ဆီးခဲ့ပံုရတယ္။ မိုးခ်ဳပ္ေတာ့မယ္။ လမ္းေပၚမွာ မိုင္းေတြေထာင္ထားတယ္ဆိုတဲ့ ေကာလဟာလသာမရွိခဲ့ သူတို႔ဒီလိုစြန္႔စားၾကလိမ့္မွာ မဟုတ္ဘူး။ ရြာဖက္ဆီကို သူတို႔ဦးတည္ၿပီး တည့္တည့္ေမာင္းလာခဲ့ၿပီ။

ကၽြန္ေတာ္တို႔ကိုေတြ႔ေတာ့ သူတို႔အရမ္းအံ့ၾသေနၾကတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ခံရတဲ့ ဆင္းရဲဒုကၡနဲ႔ ေဘးအႏၱရာယ္ေၾကာင့္ သူတို႔ထိတ္လန္႔ခဲ့ၾကတယ္။ တခ်ဳိ႕ခရီးသြားေတြစၿပီး ငိုေၾကြးၾကတယ္။ ဒီညဟာ ခရစၥမတ္အႀကိဳညပါလို႔ သူတို႔အတည္ျပဳၾကတယ္။ တျခားရြာကိုသြားၿပီး မိသားစုသူငယ္ခ်င္းေတြနဲ႔ ခရစၥမတ္ပဲြေတာ္ကိုက်င္းပဖို႔ သူတို႔သြားတဲ့လမ္းခရီးမွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ဆီ သူတို႔ေရာက္လာခဲ့တာျဖစ္တယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔ကို အစာတခ်ဳိ႕ သူတို႔မွ်ေဝေပးတယ္။ သူတို႔ေႏြးေထြးဖို႔ ေစ်းလယ္မွာ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မီးဖို,ဖိုေပးၾကတယ္။

ဒီလိုအခ်ိန္မွာ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ေနမေကာင္းတဲ့အစ္မက ထေတာင္မထႏိုင္ခဲ့ပါဘူး။ ရြာကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ျပန္ေရာက္ၿပီး သိပ္မၾကာခင္မွာ အစ္မကေလးေမြးခါနီးေနၿပီးလို႔ အဘြားေျပာခဲ့ဖူးတယ္။ စစ္တပ္ကေန ထြက္ေျပးလာခဲ့တဲ့ ထိတ္လန္႔ေၾကာက္ရြံ႔မႈဒဏ္ေၾကာင့္ အစ္မ စကားမေျပာႏိုင္ခဲ့ေတာ့ပါဘူး။

အစ္မကို ကၽြန္ေတာ္အရမ္းစိတ္ပူမိတယ္။ ကၽြန္ေတာ္တို႔မွာ ေဆးဝါးမရွိသလို ေဆးရံုနဲ႔လည္း အေဝးႀကီး။ ခရီးသြားတခ်ဳိ႕က သူတို႔ရဲ႕ စကပ္နဲ႔အဝတ္ေတြကိုခၽြတ္ၿပီး မီးဖိုေဘးနားမွာ အစ္မအတြက္ ကုတင္တစ္ခုခင္းေပးၾကတယ္။ ကံေကာင္းတဲ့အဲဒီညမွာ ခ်စ္စရာေကာင္းတဲ့ သားေလးတစ္ေယာက္ကို အစ္မေမြးဖြားခဲ့တယ္။

ဒီအျဖစ္က အထိမ္းအမွတ္ပဲြတစ္ခု ျဖစ္ေစခဲ့တယ္။ စစ္ပဲြရွိရွိ မရွိရွိ အာဖရိက,ကလူေတြ ကခုန္တတ္ၾကတယ္။ မနက္၆နာရီ ၾကက္တြန္တဲ့အထိ ကၽြန္ေတာ္တို႔ က်င္းပခဲ့ၾကတယ္။ လူတိုင္း ကိုယ့္ဘာသာစကားနဲ႔ သီဆိုခဲ့ၾကတယ္။ ၿပီးခဲ့တဲ့လေတြက ရခဲ့တဲ့နာက်င္ေၾကကဲြျခင္းေတြ ပထမဆံုးအႀကိမ္ ပေပ်ာက္ခဲ့တယ္။

မိုးလင္းေတာ့ "ကေလးကို ဘာနာမည္ေပးမလဲ?" လို႔ အစ္မကို သူတို႔ေမးတယ္။ ခင္ဗ်ားယံုမလား မသိဘူး! ရြာမီးရႈိ႕ခံရ၊ လူငယ္၊ မိန္းမပ်ဳိေတြ ဖမ္းဆီးေခၚေဆာင္ သြားခံရၿပီးေနာက္ပိုင္း ဒါဟာ ပထမဆံုးအႀကိမ္ အစ္မ စကားစေျပာတာပါပဲ။

"သူ႔နာမည္က Gye Nyame ပါ။ အဓိပၸာယ္က ဘုရားသခင္ကလဲြလို႔ ဘယ္သူ႔ကိုမွ မေၾကာက္ဘူး"

အဲဒီညက ခရစၥမတ္ကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ ဒီလိုပဲက်င္းပခဲ့ၾကတယ္။ အဲဒီညက ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာထဲ ခရစၥမတ္ပဲြေတာ္ တကယ္ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။ ကားနဲ႔ ခရီးသြားေတြ ေရာက္လာခဲ့လို႔ မဟုတ္ပါဘူး။ ဆင္းရဲဒုကၡေတြၾကားမွာ ကၽြန္ေတာ့္တူေလးကို ေမြးဖြားခဲ့လို႔ပါပဲ။ ဒီကေလးရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ႔ခဲ့ရတယ္။ ကေလးရဲ႕ေမြးဖြားလာျခင္းက မေကာင္းတဲ့အရာေတြကို အၾကြင္းမဲ့ေမွ်ာ္လင့္ျခင္းအျဖစ္ ဘယ္လိုေျပာင္းလဲရမယ္ဆိုတဲ့ အၾကြင္းမဲ့ပံုျပင္ကို အတည္ျပဳခဲ့တယ္။ ရင္ေသြးခရစ္ေတာ္ရဲ႕ကိုယ္ေပၚမွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြကို ကၽြန္ေတာ္တို႔ေတြ႔ခဲ့တယ္။ ထူးျခားဆန္းၾကယ္မႈတစ္ခု အဲဒီခရစၥမတ္အႀကိဳညမွာ ျဖစ္ပြားခဲ့ၿပီးေနာက္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ အထီးက်န္မေနခဲ့ေတာ့ဘူးဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္ရုတ္တရက္ နားလည္ခဲ့ပါတယ္။ ဒီကေန႔မွာ ေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္နားလည္ခဲ့တယ္။ ဘယ္လိုပတ္ဝန္းက်င္ပဲျဖစ္ျဖစ္ ခရစၥမတ္က အေရာက္လာခဲ့ႏိုင္တယ္ဆိုတာကို ကၽြန္ေတာ္သင္ယူခဲ့ပါတယ္။ ခရစၥမတ္က ကၽြန္ေတာ္တို႔ရင္မွာ အၿမဲကိန္းေအာင္းေနပါတယ္။ အဲဒီညမွာ ခရစၥမတ္တကယ္ပဲ ကၽြန္ေတာ္တို႔ရြာကို ေရာက္လာခဲ့ပါတယ္။

မူရင္းေရးသားသူ --P.E.Adotey Addo (http://www.purrmag.com/Purr21/night.htm)
http://newhamg.myweb.hinet.net/13/page13-54.htm

ႏိုင္းႏိုင္းစေန ဘာသာျပန္သည္။