ေျမစာျမက္ကေလးမ်ား...

“အႏူး. အိမ္ျပန္ခ်င္တယ္.. ဒီမွာ မေနခ်င္ဘူး။ ျပန္ရေအာင္… ကၽြန္ေတာ္ ေက်ာင္းမတက္ရတာလည္း ၾကာျပီ။ စာေမးပြဲလည္း ေျဖရဦးမွာ။ ေက်ာင္းမတက္ရင္ စာေမးပြဲ မေျဖရဘဲ ေနေတာ႔မယ္”

ကေလးအငယ္ေကာင္ကို ေပြ႕ကာ ႏို႕တိုက္ေနသည္႕ မထုဘူမွာ မသိသားဆိုးဝါးစြာျဖင္႕ ေဘးနားကေန တစ္တြတ္တြတ္ႏွင္႔ ဂ်ီတိုက္ေနသည္႕ သားအၾကီးေကာင္ ဂမ္ေရွာင္ကို စိတ္မရွည္စြာ မ်က္ေမွာင္ကုတ္ျပီး ၾကည္႕ေနမိရင္း သူ႔ေခါင္းကို လက္သီးျဖင္႔ထုေတာ႔မည္ဟန္ျပင္လိုက္ျပီးမွ သတိဝင္လာကာ လက္ကို ျပန္ရုတ္လိုက္ရသည္။ “အင္းေလ ကေလးက ဘယ္နားလည္ပါ႔မလဲ.. သူျဖစ္ခ်င္တာသာ သိသည္ဘဲေလ” ဟု ျပန္ေတြးမိေသာေၾကာင္႕ ျဖစ္ေလသည္။ “ေနာက္ေတာ႔ ျပန္ရမွာေပါ႔. အခုေတာ႔ ဘယ္လိုျပန္လို႔ ျဖစ္မွာလဲ။ အႏူးတို႔ ရြာေတြဘက္မွာ စစ္ျဖစ္ေနတယ္ေလ။ ျပန္သြားရင္ အႏူးတို႔ ဒုကၡေရာက္ ကုန္မွာေပါ႔၊” ဟုသာ ဂမ္ေရွာင္ကို ျပန္ေျပာလိုက္သည္။ 

“အဲဒီ စစ္ကလည္း ဘာျဖစ္လို႕ ျဖစ္ေနၾကတာလဲ၊ ကၽြန္ေတာ္တို႕ ေက်ာင္းလည္း မတက္ရေတာ႔ဘူး၊ ဒီမွာေနရတာ အရမ္းခ်မ္းတယ္.. အိမ္ဘဲျပန္ခ်င္တယ္။ အဝါး( အေဖ) ကလည္း ခုထိ ျပန္မလာေသးဘူး” ဟု ေရရြတ္ေနရင္းက သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ား ေဆာ႕ကစားေနေသာ ေနရာကို ထထြက္သြားေတာ႕သည္။ 

ဂမ္ေရွာင္ႏွင္႔ ကေလးမ်ား ေဆာ႕ကစားေနၾကသည္ကို ေငးၾကည္႔ရင္း မထုဘူတစ္ေယာက္ ဝမ္းနည္းေနမိသည္။ လူေပါင္း ၅၀၀ခန္႔ ခိုလႈံေနထိုင္ေနရေသာ ဒီေနရာကို ေရာက္ေနသည္မွာ တစ္လခန္႔ ရွိေနျပီ။ မထုဘူတို႔ သားအမိႏွင္႕အတူ ရြာကိုစြန္႔ပစ္ျပီး ထြက္ေျပးလာသူမ်ားမွာ မထုဘူတို႔ တစ္ရြာလုံးသာမက ထိုအနီးနားရွိ အျခားေသာ ရြာက လူေတြပါ ဒီေနရာေလးကို ေရာက္လာၾကေသာအခါ သူမတို႔ ခိုလႈံေနရေသာ ဂိုေဒါင္ၾကီးတစ္ခုလံုးမွာ ေနာက္ထပ္ လူအတြက္ ေနရာပင္ မရွိေတာ႔ေအာင္ ျပည္႕ၾကပ္ ညွပ္လို႔ ေနေလေတာ႔သည္။ သူမတို႕ဒီေနရာေရာက္ေအာင္ ရြာထဲမွ မိသားစုမ်ား အားလံုး အထုပ္အပိုးမ်ား ကိုယ္စီလြယ္ပိုးကာ ၂ရက္တိတိ လမ္းေလွ်ာက္လာခဲ႔ရသည္။ ျမစ္ၾကီးနားတြင္ အမ်ိဳးမ်ားရွိေသာ္လည္း သြားဖို႕ရန္ လမ္းခရီး ေဝးကြာလြန္းသည္႔ အျပင္ လမ္းတစ္ေလ်ာက္ စစ္ပြဲမ်ားျဖစ္ေနသည္႔အတြက္ နယ္စပ္ဖက္သို႕သာ ေတာလမ္း အသြယ္သြယ္ ေရွာင္ကာ ကြင္းကာျဖင္႔  ေရာက္လာၾကရသည္။ 

ဆန္မွအစ အိမ္တြင္ရွိသည္႕ စားေသာက္စရာ အခ်ိဳ႕ႏွင္႔ ၊ အဝတ္အထည္၊ ေစာင္အိပ္ရာခင္း စသည္တို႔ကို ကေလးမ်ားပင္ မက်န္ႏိုင္သေလာက္ သယ္ပိုး  ယူေဆာင္လာၾကေသာ္လည္း ရက္ၾကာလာသည္႔အခါ စားစရာဆန္မွာ ေလ်ာ႕နည္းလာကာ မရွိသေလာက္ ျဖစ္လာသည္။ အဆိုးဆံုးမွာ အိပ္ရာခင္း၊ ေစာင္ စသည္တို႔မွာ ထူထူထဲထဲ သယ္မလာႏိုင္သည္႔အတြက္ ဒီဇင္ဘာလ၏ ေဆာင္းရာသီကို အံတုဖို႔ ခက္ခဲလြန္းလွသည္။ ဂိုေဒါင္တြင္းရွိ ကြန္ကရိခင္းထားေသာ ၾကမ္းျပင္သည္ အိပ္ရာခင္း ပါးပါးေလးသာ ခင္းထားႏိုုင္ေသာေၾကာင္႔ ညအခ်ိန္တြင္ ေက်ာျပင္တစ္ေလွ်ာက္ ေရခဲတမွ် ေအးခဲေနေစေတာ႔သည္။ 

ပါလာသည္႔ ေစာင္ပါးကေလးႏွစ္ထည္မွာ   ဘယ္လိုမွ အခ်မ္းမေျပႏိုင္ေသာ္လည္း ကေလးေတြကို ဦးစားေပးကာ ျခံဳေစရသည္။ ဂိုေဒါင္ အမိုးေပၚတြင္ ေဖာက္ေဖာက္ ျမည္ေအာင္ က်ဆင္းေနေသာ ဒီဇင္ဘာည၏ ႏွင္းတို႕ကလည္း စစ္ေၾကာင္႕ ထြက္ေျပး ပုန္းေရွာင္လာရသူ မ်ားကို အညွာ အတာမဲ႔စြာ ႏွိပ္စက္ေနေလသည္။ ထိုအခ်ိန္မ်ားတြင္ ေအးလြန္း၍ အိပ္မရေသာ လူၾကီးတစ္ခ်ိဳ႔ အျပင္တြင္ မီးပံုၾကီးဖိုကာ ငုတ္တုတ္ ထိုင္ေနၾကရေသာေၾကာင္႔ မထုဘူပါ မီးပံုေဘး သြားသြားထိုင္ေနရသည္မွာ အျမဲလိုလိုပင္။ တေျဖးေျဖး ပိုပိုခ်မ္းလာေသာ ေတာင္ေပၚေဒသ၏ ဒီဇင္ဘာေဆာင္းကို အံတုဖို႔ရာက ေစာင္မ်ားမ်ား မပါလာေသာ သူမ်ားအတြက္ အခက္ေတြ႔ရေတာ႔သည္။ မီးပံုေဘးတြင္ ထိုင္သာ ေနေနရေသာ္လည္း အဆက္မျပတ္ က်ဆင္းလာေသာ ႏွင္းမ်ားေၾကာင္႔ ေခါင္းေပၚတြင္ ရႊဲရႊဲစိုေနေလေတာ႕သည္သာ။ 

စစ္ပြဲ သတင္းမ်ားေၾကာင္႔  ရြာကေလးဆီမွာ အလ်င္စလို ထြက္ေျပးလာရသည္႔အခါ အျခား အေရးၾကီးေသာ ဆန္ႏွင္႕ ရိကၡာမ်ား ဦးစားေပး သယ္လာရသျဖင္႔ ေစာင္မ်ားမ်ားႏွင္႔ အဝတ္အထည္မ်ားမ်ား သယ္ဖို႔ မျဖစ္ႏိုင္ခဲ႔သျဖင္႔ ႏိုင္သေလာက္သာ ေနာက္လြယ္( ပလိုင္းမ်ား) ျဖင္႔ သယ္ယူလာၾကရသည္။ ကေလးမ်ားပင္ အထုပ္အပိုးႏွင္႔ တစ္ႏိုင္သယ္ကာ ၂ရက္ခရီးကို လမ္းေလွ်ာက္ရင္း စစ္ေျမျပင္ျဖစ္လာမည္႔ လမ္းေၾကာင္း တစ္ေလွ်ာက္ ရွိေနေသာ ရြာမ်ားမွ ထြက္ေျပးလာခဲ႔ရသည္။ တစ္လနီးပါးၾကာလာေတာ႔ ခိုလႈံေနသည္႔ ဂိုေဒါင္ၾကီးႏွင္႔ ၈မိုင္ခန္႕ ေဝးေသာ ရြာကေလးဆီ လိုအပ္တာ ေလးေတြကိုု သြားသြား ဝယ္ရသည္မွာလည္း ပါလာသည္႔ ေငြစအနည္းငယ္ေလးမွာ ကုန္သေလာက္ရွိေလျပီ။ ဂိုေဒါင္တြင္ ေနရာ မရွိေတာ႔သည္႔အတြက္ ေတာင္ေစာင္းတစ္ေလွ်ာက္ တဲထိုးကာ ေနၾကရသူမ်ားလည္း ရွိေသးသည္။ ထိုအထဲတြင္ မထုဘူ ညီမတို႔ မိသားစုလည္း အပါအဝင္ျဖစ္သည္။
 

ဒီကာလအတြင္းမွာ မထုဘူအတြက္ စိတ္မေကာင္းအျဖစ္ရဆံုးမွာ ဂမ္ေရွာင္ေလး ေက်ာင္းမတက္ရေတာ႔ တာဘဲ ျဖစ္သည္။ သူမတို႕ ငယ္ငယ္တုန္းက ယခု ေနထိုင္သည္႔ ရြာတစ္ဝိုက္သည္လည္း စစ္ မၾကာခန ျဖစ္တတ္သည္႔ နယ္ေျမ ျဖစ္ေသာေၾကာင္႔ လမ္းပန္းဆက္သြယ္ေရး အလြန္ ခက္ခဲခဲ႔သည္႔ အတြက္ ထိုအခ်ိန္တုန္းက ရြာတြင္ ေက်ာင္းပင္မရွိခဲ႔ပါ။ သည္႔အတြက္ မထုဘူမွာ ယခုအရြယ္သာ ေရာက္သည္ စာတစ္လံုးမွ မဖတ္တတ္ခဲ႔ပါသည္။ ေတာင္ယာလုပ္၊ ဝက္ေမြး၊ ေတာေတာင္ထဲ ဟင္းသီးဟင္းရြက္ရွာ ဘဝျဖင္႔ ၾကီးျပင္းလာခဲ႔ရသည္။ ျမစ္ၾကီးနားတြင္ ရွိေနေသာ မထုဘူတို႕ အမ်ိဳးတစ္ခ်ိဳ႕မွာ ပညာတတ္ သူမ်ား ျဖစ္ၾကပါသည္။ ျမစ္ၾကီးနားျမိဳ႕ကို အလည္သြားသည္႔ အခါတိုင္း ျမိဳ႕ ေပၚ မွာ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ ေနေနရေသာ ပညာတတ္သည္႔ သူ႕အမ်ိဳးမ်ားကို အားက်မိ သည္။ ျမစ္ၾကီးနား ကို ေျပာင္းလာဖို႔ အမ်ိဳးမ်ားက အၾကံေပးၾကေသာ္လည္း တစ္သက္လံုး ေတာရြာ ကေလးတြင္ ၾကီးျပင္းလာေသာ သူမအေနျဖင္႔ ျမိဳ႔ေပၚမွာ မလုပ္ကိုင္ မစားတတ္ ျဖစ္ မည္ကို ေၾကာက္ရြ႔ံ မိသျဖင္႔ မေျပာင္းျဖစ္ခဲ႕ပါ။ 

မထုဘူ၏ ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္မွာ ဂမ္ေရွာင္ျဖစ္သည္။ သားကို ပညာတတ္ၾကီး ျဖစ္ေစခ်င္သည္။ သူမ ငယ္ငယ္က မသင္ခဲ႔ရေသာ ပညာမ်ားကို သင္ေစခ်င္သည္။ သားမ်ားကို ပညာတတ္ျပီး ျမိဳ႕ေပၚမွာ ေနထိုင္ အေျခခ်ေစခ်င္မိသည္။ ထို႕ေၾကာင္႕လည္း ဂမ္ေရွာင္ ဒီႏွစ္ ၄တန္းေအာင္ျပီးလွ်င္ ျမစ္ၾကီးနားရွိ အေဒၚ တစ္ေယာက္ အိမ္တြင္ ပို႔ထားျပီး ေက်ာင္းကို တက္ေစဖို႔ ရည္မွန္းထားမိသည္။ ဂမ္ေရွာင္ေလး မွာလည္း ေက်ာင္းတက္ရသည္ကို အလြန္ေပ်ာ္သည္႕ကေလးျဖစ္သည္။ အျခားကေလးငယ္မ်ားလို မိဘက ေတာင္ယာသြား၊ စိုက္ခင္းသြားသည္ကို လိုက္ခ်င္သည္႕ ကေလးမ်ိဳး မဟုတ္၊ ေခ်ာင္းေရထဲမွာ ဖားရွာ၊ ငါးရွာ ေပ်ာ္သည္မ်ိဳး မဟုတ္ဘဲ ေက်ာင္းသြားဖို႔ကိုသာ အင္မတန္ စိတ္ျပင္းျပသူ ျဖစ္ သည္။ ေက်ာင္းက သင္ေပးလိုက္သည္႔ စာကိုလည္း စိတ္ဝင္တစား သင္ယူတတ္သျဖင္႔ ဂမ္ေရွာင္ေလးမွာ တစ္ေန႔ေတာ႔ ဘြဲ႕ရ ပညာတတ္ၾကီးျဖစ္ဖို႔ မထုဘူအတြက္  အၾကီးမားဆံုး ေမွ်ာ္လင္႔ခ်က္ ျဖစ္ေနေတာ႔သည္။ 

သို႕ေသာ္ ယခုျဖစ္ေနေသာ စစ္ပြဲမ်ားေၾကာင္႔ ဂမ္ေရွာင္တို႔ ေက်ာင္းမတက္ရသည္မွာ တစ္လေက်ာ္လာျပီ။ ဘယ္ခ်ိန္ျပီးဆံုးမည္ မသိေသာ စစ္ပြဲသတင္းကို ေစာင္႕ေမွ်ာ္ေနရသည္မွာလည္း ေမာလွျပီျဖစ္သည္။ ရြာမွ ဆရာမမ်ားသည္ပင္လွ်င္ အေစာကတည္းက ျမိဳ႕ေပၚသို႕ ထြက္ခြာသြားခဲ႔ျပီျဖစ္သည္။ စစ္ျဖစ္ခ်ိန္ ရွည္ၾကာျပီး ေက်ာင္း မတက္လိုက္ရလွ်င္ စာေမးပြဲလည္း ေျဖဖို႕ မျဖစ္ႏိုင္ေတာ႔မည္ ျဖစ္သည္႔အတြက္ ဂမ္ေရွာင္ႏွင္႔အတူ အျခားေသာ ေက်ာင္းသားအရြယ္ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ မထုဘူ ရင္ေလးမိသည္။ သူမ ငယ္စဥ္တုန္းကလို ပညာမသင္ခဲ႔ရသည္႔ အျဖစ္မ်ိဳးကို ခုေခတ္ ကေလးငယ္ေတြ မၾကံဳေတြ႔ေစခ်င္ပါ။ စစ္ပြဲမ်ား မရွိသည္မွာ ႏွစ္ ႏွစ္ဆယ္နီးပါး ရွိလာျပီးကာမွ အခုတစ္ဖန္ မထုဘူတို႔ ငယ္တုန္းကလို စစ္ပြဲမ်ား ျပန္ျဖစ္လာသည္႔အတြက္ ေျပးရ လႊားရ ဘဝကို စိတ္ဆင္းရဲမိရပါသည္။ အထူးသျဖင္႕ေတာ႕ အရြယ္မေရာက္ေသးသည္႕ ကေလးငယ္မ်ားအတြက္ ပို၍ စိတ္ပူပန္မိပါသည္။ 

လြန္ခဲ႔သည္႕ သံုးရက္ကပင္ မထုဘူ ေယာက်ၤား ကိုဘရန္ေအာင္ႏွင္႔အတူ အျခားေသာ ရြာသား ၅ေယာက္ခန္႕က ရြာဘက္က အေျခအေနကို သြားၾကည္႕မည္ဟု ဆုိကာ ထြက္သြားၾကသည္မွာ ခုထိ ျပန္မေရာက္ၾကေသးပါ။ အေျခအေန ေကာင္းျပီဆိုလွ်င္ေတာ႔ ရြာျပန္ၾကမည္ျဖစ္ျပီး မေကာင္းေသးပါက ရြာထဲသို႕ ဝင္လို႔ရလွ်င္ အိမ္တြင္ က်န္ရွိေနေသာ ရိကၡာမ်ားကို ရသေလာက္ သယ္ယူ လာၾကမည္ဟု ေျပာသြားၾကသည္။ မထုဘူ အေနႏွင္႔မူ အိမ္ျပန္ရဖို႕ကို ေမွ်ာ္လင႔္မိပါသည္။ ထိုအခါတြင္ေတာ႔ ဂမ္ေရွာင္ႏွင္႔အတူ အျခားေသာ ကေလးငယ္မ်ားလည္း ေက်ာင္း ျပန္တက္ႏိုင္ မည္၊ ျပီးေတာ႔လည္း အစားဆင္းရဲ အေနဆင္းရဲလွေသာ ဒီေနရာကေန ထြက္ခြာျပီး မိမိ အိမ္မွာ ေကာင္းေကာင္း မြန္မြန္ အိပ္စက္ နားခိုႏိုင္မည္။ ရြာက အိမ္ကေလးတြင္ ေကာက္ရိုးေလးခင္းျပီး အိပ္ရသည္မွာ ေကာင္းလွသည္ မထင္ခဲ႔ေသာ္လည္း ခုခ်ိန္မွာ ထိုေကာက္ရိုးခင္း အိပ္ရာေလးကိုပင္ တမ္းတမိေတာ႔သည္။ 

အေတြးနယ္ထဲမွာ လႊင္႔ပါေနေသာ မထုဘူမွာ ထမင္းခ်က္ရန္ သတိရလိုက္ျပီး အိတ္ထဲမွ ဆန္အနည္းငယ္ကို အိုးထဲထည္႔လိုက္ကာ ေရထည္႕ဖို႕ ျပန္ေသာအခါ ဝါးက်ည္ေတာက္ ထဲတြင္ ေရ မရွိေတာ႔ သည္ကို ေတြ႔လိုက္ရသည္။ ေရပံုးမရွိ၍ အနီးနား ေတာအုပ္ထဲမွာ ဝါးပင္ကို ခုတ္ယူကာ ေရဘူးအျဖစ္ သံုးေနရေလသည္။ ဂိုေဒါင္အတြင္းရွိ လူ၅၀၀ ေက်ာ္မွာ မိမိသက္ဆိုင္ရာ မိသားစု အလိုက္ ထမင္းဟင္းမ်ားကို ခ်က္ျပဳတ္စားေသာက္ၾကျခင္း ျဖစ္ေလသည္။ အနီးဆံုးရြာမွာလည္း ၈မိုင္ခန္႔ေဝးျပီး ထိုရြာကေလးမွာ အိမ္ေျခ အနည္းငယ္သာ ရွိေသာေၾကာင္႕ မထုဘူတို႔ လူအုပ္ၾကီးကို မကူညီႏိုင္ခဲ႔ပါ။ သို႕ေသာ္ အခ်ိဳ႕ ရြာသူရြာသားမ်ားကေတာ႔ တတ္ႏိုင္သေလာက္ေတာ႔ ကူညီၾကေသာ္လည္း ဒီေလာက္မ်ားလွသည္႔ လူအုပ္ၾကီးအတြက္ေတာ႔ ဆင္႔ပါးစပ္ ႏွမ္းပက္သလိုသာ ျဖစ္ေတာ႔သည္။

ျပီးေတာ႔လည္း သူမတို႕ ေနထိုင္ရာ ဂိုေဒါင္ႏွင္႔ ေရရွိရာ တြင္းကေလးမွာ အေတာ္ကိုလွမ္းသည္။ သို႕ေသာ္ မတတ္ႏုိင္။ ထမင္းခ်က္ဖို႕ ေရသြားခပ္ရမည္ျဖစ္၍ ဝါးက်ည္ေတာက္ေလးကို ေကာက္ကိုင္လိုက္စဥ္မွာ သားအငယ္ေလးက သိပ္ထားရာမွ ေအာ္ေလေတာ႔သည္။ သို႕ႏွင္႔ ဝါးက်ည္ေတာက္ကို ျပန္ခ်ကာ ကေလးကို ေခ်ာ႕ရျပန္သည္။ ခပ္လွမ္းလွမ္းတြင္ ေဆာ႕ေနေသာ ဂမ္ေရွာင္ေလးကို လွမ္းေအာ္ကာ ေရခပ္ဖို႔ ေျပာလိုက္ရေတာ႔သည္။  ဝါးက်ည္ေတာက္ေလးကို ယူကာေရခပ္ရန္ ထြက္သြားေသာ ဂမ္ေရွာင္ ေနာက္ေက်ာကို ၾကည္႔ကာ စိတ္မေကာင္း ျဖစ္ရျပန္သည္။ သို႕ေသာ္ ၾကာၾကာ စဥ္းစားမေနအားပါ။ ဂိုေဒါင္ ပတ္ဝန္းက်င္အနီးက ဝါးအေျခာက္ အျခမ္းေလးမ်ားရွာကာ ဂိုေဒါင္က စြန္႔ပစ္ထားသည္႔ အုတ္ခဲက်ိဳးကိုစုျပီး သံုးပြင္႔ဆိုင္ ဖိုခေနာက္ လုပ္ထားသည္႔ မီးဖိုတြင္ ထမင္းခ်က္ရန္ မီးေမႊးေလေတာ႔သည္။ 

အိုးမည္းမည္းတြင္ ထည္႔ထားေသာ ဆန္ကို ေရမ်ားမ်ားႏွင္႔ ေဆးႏိုင္မည္မဟုတ္။ ေရခပ္ရတာ ေဝးလွသျဖင္႔ ဆန္ထဲ ေရထည္႕ကာ ထမင္းခ်က္လိုက္ရံုသာ လုပ္ေနၾကရသည္။ အနည္းငယ္ရွိေနေသာ ငရုပ္သီးကို ဆားျဖင္႔ ေထာင္းထားလိုက္သည္။ အျခားဟင္းလည္း ခ်က္စရာမရွိပါ။ ငရုပ္သီးေထာင္းျဖင္႔ ထမင္းစားေနရသည္မွာ ဘယ္ႏွစ္ႏွပ္ရွိျပီဟုပင္ မေရတြက္ႏုိင္ေတာ႔ပါ။ ေရာက္ခါစကေတာ႔ ပါလာသည္႔ရိကၡာမ်ားကို မိသားစုအခ်င္းခ်င္း ေဝမွ် စားေသာက္ၾကေသာ္လည္း ပါလာသည္႕ စားေသာက္စရာမ်ား ကုန္ေလသည္႕အခါ ရွိသည္႕ ေငြကေလးႏွင္႔ ရြာကေလးသို႔ သြားေရာက္ ဝယ္ယူၾကသည္။ ယခုအခါတြင္လည္း မည္သူ႕ထံမွ ေငြစမ်ား မရွိေတာ႔ပါ။ ကုန္သေလာက္ရွိေလျပီ။ အနီးနားရြာမွ လာေရာက္ လွဴဒါန္းသည္႔ စားဖြယ္မ်ားကိုသာ မွီခိုေနရေသာ္လည္း မထုဘူတို႔ေနရာသည္ အလြန္ေခါင္ဖ်ားလွေသာ နယ္စပ္ တစ္ေနရာတြင္ ရွိေလသည္႔အတြက္ အလွဴရွင္မ်ားလည္း အလြန္ရွားပါးလွသည္။ အနီးအနား ေတာေတာင္မ်ားထဲမွ ပိန္းရြက္၊  မုန္ညွင္း စသည္တို႔ကို ရွာေဖြ စားေသာက္ရေတာ႔သည္။ ငရုပ္သီးအေျခာက္မွာ ခပ္မ်ားမ်ား သယ္ယူလာ၍ က်န္ေနေသးသျဖင္႔ အျခားအသီးအရြက္ မရွိသည္႕ခါ ငရုပ္သီးေထာင္းကိုသာ အားျပဳစားရေတာ႔သည္။ 

အသားငါးဆိုသည္မွာ ဘယ္ဆီေနသည္ပင္ မသိေတာ႔ပါ။ အနီးနားတစ္ဝိုက္တြင္ ျမစ္ေခ်ာင္း ဟူ၍လည္း မရွိေသာေၾကာင္႕ ဖားရွာ ငါးရွာလည္း ရွိမရႏုိင္သလို ေတာေကာင္ပစ္ဖို႕လည္း လက္နက္ကိရိယာ မရွိၾကပါ။ အစားအေသာက္ ေကာင္းေကာင္းမစားရသျဖင္႕ ႏို႔ထြက္နည္းလာေသာေၾကာင္႕ မထုဘူ၏ ႏို႕စို႕အရြယ္ ကေလးေလးမွာ တစ္ေန႕တစ္ျခား ပိန္လွီလာခဲ႔သည္။ သို႕ေသာ္ သူမ ကေလးတင္မွ မဟုတ္ပါ။ စခန္းရွိကေလးငယ္မ်ားမွာ ထိုနည္းႏွင္ႏွင္သာ ရွိေလသည္။ အားလံုး၏ ရင္ထဲတြင္ စစ္ပြဲမ်ား အျမန္ဆံုးျပီးဆံုး၍ ေနရပ္သို႔ ျပန္ႏိုင္ခြင္႕ရဖို႕ကို ေမွ်ာ္လင္႕ဆုေတာင္းမိၾကပါသည္။ ပညာမတတ္ေသာ မထုဘူမွာ စစ္ပြဲေတြ ဘာေၾကာင္႔ျဖစ္ရသည္ကို မသိေသာ္လည္း ငယ္စဥ္ကတည္းက စစ္၏ အနိဌာရံုမ်ားကို ၾကံဳေတြ႔ခဲ႔ရသူပီပီ စစ္ပြဲမ်ားကို မုန္းတီးလွသည္။ ေတာင္ယာလုပ္၊ အခင္းစိုက္ျဖင္႔ ၾကီးျပင္းလာရေသာ္လည္း သူမတို႔ ေဒသက ကေလးငယ္မ်ားကို သူမကဲ႔သို႔ စာမတတ္ ေပမတတ္ မျဖစ္ေစခ်င္ပါ။ အမ်ားနည္းတူ ပညာတတ္အျဖစ္ ၾကီးျပင္းေစခ်င္ပါသည္။ 

ေရခပ္ရာမွ ျပန္ေရာက္လာေသာ ဂမ္ေရွာင္သည္ ေရထည္႕လာသည္႔ ဝါးက်ည္ေတာက္ကို မထုဘူ ေဘးတြင္ခ်ကာ  သူငယ္တန္းတုန္းက သူသင္ခဲ႔ရသည္႔ “ပန္းကေလးမ်ား ပြင္႔ေတာ႕မည္ ဖူးတံဝင္႕လို႕ခ်ီ” ကဗ်ာေလးကို ေအာ္ဆိုကာ သူ႕သူငယ္ခ်င္းမ်ားရွိရာသို႕ ထြက္ခြာသြားေလသည္။  အျပစ္မဲ႔ ကေလးငယ္မ်ားကေတာ႔ ဂိုေဒါင္ေရွ႕ ကြင္းျပင္တြင္ ထင္းမ်ားစုေဆာင္း ေနရာေရြ႔သူေရြ႕၊ ကစားသူ ကစားျဖင္႔ ဘာမွမသိဘဲ ေရာက္သည္႔ေနရာတြင္ ကေလးပီပီ ေပ်ာ္ရႊင္ေနၾကေသာ္လည္း စာသင္ခန္းကို သတိရေနမည္မွာ ဘယ္သူကမွ မျငင္းႏိုင္ၾကသည္႔ အမွန္တရားသာ ျဖစ္ပါလိမ္႔မည္။ လူၾကီးမ်ား ကေတာ႔ ေအးစက္ေနေသာ ကြန္ကရစ္ၾကမ္းျပင္ႏွင္႔ ေျမၾကီးေပၚတြင္ အိပ္စက္ေနရျပီး အစားအေသာက္ ဆင္းရဲေသာ စစ္ေျပးဒုကၡသည္ဘဝမွ မိမိတို႔ ကိုယ္တိုင္ေရာ ကေလးမ်ားကိုပါ လြတ္ကင္းလိုလွပါျပီ။ 

အဖိုးအဖြားမ်ား ေျပာေလ႔ရွိသည္ကို မထုဘူၾကားဖူးသည္မွာ ကၽြဲႏွစ္ေကာင္ခတ္သည္႔အခါ ခတ္လမ္းေၾကာင္းတြင္ရွိသည္႕ ေျမဇာျမက္ပင္တို႔မွာ ညက္ညက္ေၾကသြားတတ္သည္ဟူ၍ ျဖစ္သည္။ ယခုလည္း စစ္ပြဲဟူသည္႕ ကၽြဲႏွစ္ေကာင္ ခတ္သည္႔ၾကားတြင္ မထုဘူ၏ သားသမီးအပါအဝင္ ကေလးငယ္ ေလးမ်ားမွာ ေျမစာျမက္ပင္မ်ားပမာ အေနဆင္းရဲ အစားဆင္းရဲ၊ ဟိုေျပး ဒီလႊားျဖင္႔ ေနရာမရ ဒုကၡ ေရာက္ၾကရေလျပီ။ စာသင္ခန္းမ်ားနဲ႔လည္း ေဝးခဲ႔ရျပီ။  ထုိ႕ေၾကာင္႕လည္း ေျမစာျမက္မ်ား ပိုမို မ်ားျပားလာျခင္း မရွိေအာင္ စစ္ပြဲမ်ား အျမန္ဆံုး ျပီးဆံုးပါေစဟူ၍သာ အားလံုး၏ ရင္ထဲမွာ နာက်င္စြာႏွင္႕ ဆုေတာင္းေနမိ ပါေတာ႔သည္။ 

****************@@@@@@@@@@***************** 

မိမိရဲ႕သားသမီး ေမာင္ညီမေတြ စာသင္ေနၾကခ်ိန္မွာ ပံုထဲမွာ ျမင္ရတဲ႔အတိုင္း စာသင္ခန္းနဲ႔ေဝးကြာျပီး အေနဆင္းရဲ အစားဆင္းရဲနဲ႔ ေျမစာျမက္ ကေလးေတြပမာ ရွိေနၾကရရွာတဲ႔ ဒီကေလးေတြဟာ သင္ရဲ႕ ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္း၊ ေမာင္ႏွမေတြ သာျဖစ္ခဲ႔မယ္ဆိုရင္ စစ္ပြဲေတြကို ဆက္ျပီး ျဖစ္ေစခ်င္ပါေသးလား လို႔ ေမးၾကည္႔ခ်င္မိပါေတာ႔တယ္။ 

ဓာတ္ပံုမ်ား အားလံုးမွာ စစ္ေဘးဒုကၡသည္မ်ား၏ ပကတိျမင္ကြင္းမ်ား ျဖစ္ပါသည္။